Bierzmowanie

Bierzmowanie jest sakramentem wiary, stąd wiara kandydata jest podsta-wowym kryterium dopuszczenia do bierzmowania. Wiara ta wyraża się:
– w deklaracji przyjęcia sakramentu (wzór deklaracji znajduje się w Dyplomie kandydata do sakramentu bierzmowania),
– w systematycznym uczestnictwie w lekcjach religii w szkole i spotkaniach formacyjnych przy parafii zamieszkania,
– w spełnianiu praktyk religijnych: uczestnictwo w niedzielnej i świątecznej Mszy św.,
– w przystępowaniu z okazji pierwszych piątków miesiąca do sakramentu pokuty,
– w udziale w rekolekcjach lub dniu skupienia,
– w uczestnictwie w nowennie przed bierzmowaniem,
– w nienagannej postawie religijno-moralnej,
– w pozytywnie zdanym egzaminie.

Zaleca się, aby Księża Proboszczowie i Katecheci z pasterską miłością zaangażowali się w dzieło przygotowania młodych do sakramentu bierzmowania i w to przygotowanie włączyli rodziców kandydatów. Cała zaś wspólnota parafialna niech otoczy modlitewną troską dzieło przygotowania do bierzmowania”.
+ Wiesław Lechowicz
Wikariusz Generalny
Tarnów, 01.09.2010 r.

Przygotowanie do bierzmowania

Przygotowanie do bierzmowania realizowane jest w ciągu trzech lat nauki kandydata w gimnazjum i obejmuje formację intelektualną
i religijno-moralną.
Formacja intelektualna realizowana podczas katechezy szkolnej trwa trzy lata, egzamin przed bierzmowaniem organizowany jest przed zakończeniem nauki w klasie drugiej. Formacja ta obejmuje treści przewidziane w programie klasy pierwszej i drugiej, oraz materiał zawarty w katechizmie bierzmowanych.
W szkole i w parafii podejmuje się formację religijno-moralną uczniów i wprowadza się ich w działania apostolskie. Przygotowanie to realizuje się w ciągu trzech lat nauki religii w gimnazjum oraz w czasie spotkań grupowych organizowanych w parafii zamieszkania kandydata.

Z nauczania kościoła o sakramencie Bierzmowania

Z racji na wagę tego sakramentu i uzdalniającą moc Ducha Świętego bierzmowanie może przyjąć ten, kto został najpierw ochrzczony i ugruntowany w życiu wiary (kan. 889,1). Budowanie trwałej wspólnoty Kościoła wymaga osobistej i świadomej decyzji oraz wewnętrznej gotowości do autentycznego wyznawania wiary, bronienia jej i życia według jej zasad. Trzeba najpierw dogłębnie poznać zobowiązania wynikające z chrztu świętego, osobiście i uroczyście odnowić te przyrzeczenia (kan. 889,2) i przez właściwe przygotowanie indywidualnie podjąć ważną decyzję o zaproszeniu Ducha Świętego do osobistego życia. Samo przygotowanie do bierzmowania nie może wynikać z przymusu, ale musi być autonomiczną decyzją kandydata do bierzmowania. Tak jak nikogo nie można zmusić do miłości, tak Duch Święty nie chce nikogo uszczęśliwiać na siłę.
Jednakże w realizacji osobistej decyzji młodego czy starszego kandydata o podjęciu przygotowania do bierzmowania powinni uczestniczyć z ramienia wspólnoty Kościoła rodzice, duszpasterze i wierni. Oni to, jako już dojrzalsi w wierze powinni zadbać, aby kandydaci zostali odpowiednio pouczeni i byli właściwie dysponowani do przyjęcia darów Ducha Świętego (kan. 889,2).

Imię przyjmowane w czasie Bierzmowania

Kandydaci do bierzmowania osobiście wybierają sobie zwyczajowo nowe imię chrześcijańskie. Tradycyjnie jest to imię osoby świętej lub błogosławionej, imię osoby biblijnej, o której już wiadomo, że w życiu ziemskim stała się godnym świadkiem Chrystusa i świątynią Ducha Świętego. Ten święty patron powinien stać się dla bierzmowanego pewnym przewodnikiem na drogach wiary oraz być duchowym pośrednikiem w trudzie realizacji zobowiązań sakramentu Bierzmowania.

Rola świadków Bierzmowania

Człowiek nie rodzi się doskonały w wierze ani automatycznie taki się nie staje. Dojrzewanie w wierze i miłości Chrystusowej wymaga samozaparcia, decyzji pójścia za Chrystusem, Jego przykazaniami i prawdami wiary, a więc nauką ewangeliczną. Dla kandydata do bierzmowania rolę specjalnych przewodników i odpowiedzialnych za dojrzewanie w wierze pełnią świadkowie tego sakramentu. Dlatego Kościół stawia przed świadkiem bierzmowania poważne wymogi kanoniczne. Może nim być ten, kto:
– został wskazany przez rodziców lub przyjmującego bierzmowanie,
– jest osobą w wierze odpowiednią i wyraził intencję pełnienia tego zadania,
– ukończył 16 rok życia; jest katolikiem bierzmowanym,
– przyjmuje Eucharystię oraz prowadzi codzienne życie zgodne z wiarą i odpowiednie do podejmowanej funkcji (jest świadkiem Chrystusa),
– jest wolny od jakiejkolwiek kary kościelnej i nie jest ojcem lub matką bierzmowanego (por. kan. 893 i 874).

Bierzmowany może sobie wybrać tylko jednego świadka, więc nigdy nie może nim być członek niekatolickiej wspólnoty kościelnej. Bierzmowani mogą poprosić jednego z rodziców chrzestnych, aby podjęli się tego zadania, jeśli od chrztu św. nie utracili kanonicznej zdatności do bycia świadkiem bierzmowanego.